Na styku dróg wiodących z Gryfic, Trzebiatowa i Kamienia Pomorskiego ulokowana jest duża wieś – Cerkwica. Pierwsze wzmianki o Cerkwicy pochodzą z XII wieku, kiedy to w roku 1124 przebywał tu z misją chrystianizacyjną biskup Otton von Bamberg. Na pamiątkę chrztu, nieopodal kościoła, znajduje się tzw. Studzienka św. Ottona. Jest to chrzcielnica, przy której św. Otton udzielił ludności Pomorza chrztu w latach 1124-1125. studzienka otoczona jest starodrzewiem. Obok niej, w XIX wieku, wybudowano kamienny postument z krzyżem i pamiątkowa inskrypcją opisującą tamte historyczne wydarzenia.
Kościół w Cerkwicy pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa zbudowano na wzniesieniu przy cmentarzu w XV wieku. Drewniana wieża kościelna pochodzi z późniejszego okresu. Kościół ulegał licznym przebudowom, które są widoczne dla zwiedzającego. Pierwotnie na ścianie wschodniej istniało jedno okno, dwa dodatkowe wykuto w okresie późniejszym. Szczyt zachodni przesłonięty jest, wspomnianą , dobudowana wieżą. Na ścianie południowej dobudowano ceglano-kamienną kruchtę, zamurowując istniejące tam gotyckie okno. Ściana południowa posiada ślady dobudówki, zapewne pierwotnej zakrystii. Zostały tam dwa gotyckie okna i uskokowy, ostrołukowy portal.
We wnętrzu kościoła znajduje się XVII wieczny ołtarz, ambona i chrzcielnica. Od czasów reformatorskich aż do 1945r. kościół był oddany wyznawcom religii protestanckiej. Dopiero napływ i osiedlenie się ludności polskiej w Cerkwicy sprawiło, że kościół został ponownie poświęcony i służy wyznawcom religii rzymskokatolickiej.
Kościół i wzgórze, na którym się znajduje, otoczone są murem, który okalał pierwotny cmentarz. Został on zlikwidowany i przeniesiony poniżej.
Przejeżdżając przez Cerkwicę należy tylko skręcić i podjechać pod górkę, by zobaczyć zabytek sięgający zarania dziejów Polski, poczuć ducha i pogan, i chrześcijaństwa w jednym, niewielkim miejscu, które trudno znaleźć na mapie.