Cerkiew pw. Zaśnięcia Przenajświętszej Bogurodzicy

Cerkiew pw. Zaśnięcia Przenajświętszej Bogurodzicy to parafia prawosławna w dekanacie diecezji wrocławsko-szczecińskiej.

Sama świątynia wybudowana została w latach 1911-1913 w stylu neogotyckim jako kościół luterański. Świątynia stanęła na miejscu kościoła ryglowego z 1851r., który został po kilkudziesięciu latach rozebrany.

Po II wojnie światowej, aż do 1954r., zorganizowano w niej kościół katolicki pw. Stanisława Kostki. Wtedy to został przejęty przez prawosławnych a dzięki staraniom samych wiernych i duchowieństwa, w tym samym roku powstała parafia pw. Zaśnięcia Przenajświętszej Bogurodzicy.

W latach 1987-1992 świątynia była remontowana i doposażona, a w 2009r. umieszczono w niej ikonostas (ozdobną, pokrytą ikonami ścianę, która znajduje się miedzy ołtarzem a nawą). Ikonostas, według nauki cerkwi prawosławnej, jest symbolem nieba, miejscem szczególnego przebywania Boga. To tam znajduje się tabernakulum. Ikonostas wprowadza modlących się w cerkwi w mistykę wierzeń dziejących się przy ołtarzu. Zgodnie z poglądem, że człowiek nie jest w stanie zrozumieć liturgii i może jedynie spoglądać na wizerunki świętych i proroków w celu jej lepszego zrozumienia.

Pierwsi wierni Kościoła prawosławnego wywodzili się spośród repatriantów, a najwięcej pochodziło z byłych wschodnich ziem Polski (dzisiaj Ukrainy). Mimo starań u władz państwowych o budynek na cele religijne, dopiero w 1953 otrzymali oni kościół luterański (potem katolicki). Pierwszym proboszczem był ks. prot. Jan Ignatowicz. Parafia początkowo skupiała ponad 200 rodzin, dziś ta liczba zmniejszyła się do kilkunastu zamieszkujących Gryfice, a także (i przede wszystkim) gminy Brojce, Karnice i Rewal.

Obecnie proboszczem Kościoła prawosławnego w Gryficach jest ks. Mitrat Andrzej Demczuk.