Początków powstania pałacu książęcego w Trzebiatowie należy szukać w początkach XII wieku. Najpierw znajdował się tu gród książęcy, który w 1224 roku stał się własnością księżnej Anastazji, wdowy po księciu Bogusławie I. Księżna Anastazja przed wstąpieniem do norbertanek, przekazała gród i majątek dla klasztoru. Pod koniec XIII wieku budynek grodu przebudowano na potrzeby klasztoru żeńskiego. Obok wzniesiono kościół św. Mikołaja, który stał się świątynią klasztorną.
W XVI wieku zakon został sekularyzowany, a budynki byłego już klasztoru przejęte zostały przez książąt z dynastii Gryfitów. Od 1560 roku rozpoczęła się przebudowa klasztoru w renesansowy zamek, a od 1619 roku był on rezydencją księżnej Zofii von Schleswig–Holstein, także wdowy po księciu – Filipie II.
W 1679 roku miał miejsce pożar budowli, która następnie ponownie została przebudowana. Wówczas pałac wzniesiono, jak mówią kroniki, „we wspaniałym stylu”. To ponoć wtedy powstało trzecie skrzydło pałacu na miejscu rozebranego kościoła przyklasztornego. Skrzydło główne zostało wyposażone w wieżę z obiegającą ją galerią i z zegarem. Brukowany dziedziniec został zamknięty murem z Bramą Żółtą. Za nim rozciągał się drugi dziedziniec z ogrodem i aleją prowadzącą do Bramy Głównej z wieżyczką, dzwonem i zegarem.
W pałacu gościły i mieszkały znane z kart historii osoby, tj. Fryderyk I Pruski (w 1690r.), Fryderyk Eugeniusz Wirtemberski (w latach 1750 -1790). Dzieciństwo spędziła tu przyszła caryca Rosji Maria Fiodorowna, czyli córka Fryderyka Eugeniusza Wirtemberskiego – Zofia Dorota.
W XVIII wieku zamek Gryfitów ponownie został przebudowany, tym razem w stylu klasycznym. W pobliżu pałacu założono rozległy ogród w stylu francuskim.
Pałac ze względu na swoje położenie: bliskość morza, położenie z dala od wielkich miast i polityki, był miejscem, gdzie wielu szukało spokoju i natchnienia. W latach 1785-1790 w Pałacu Trzebiatowskim mieszkała Maria Wirtemberska z Czartoryskich. Maria Czartoryska podczas prac remontowych zmieniła układ wnętrz, zadbała o nowy wystrój i wyposażenie. Głównym miejscem życia towarzyskiego była sala balowa ogrzewana dwoma kominkami, ozdobiona sztukateriami i malowidłami. Maria Czartoryska gościła tu malarza Jana Rustema, który jest autorem wielu malowideł pałacowych.
Pałac w latach następnych zmieniał właścicieli i w końcu utracił swoje funkcje rezydenckie. Zaczęto dokonywać jego częściowej rozbiórki. W 1855 r. pałac przejął Urząd Ziemski, który przeznaczył budynek na biura i mieszkania. Po I wojnie światowej mieściła się tu Trzebiatowska szkoła rolnicza.
II wojna światowa i i działania wojenne oszczędziły pałac od zniszczenia. Po wojnie znajdowały się tu: Wojska Ochrony Pogranicza, mieszkania, ośrodek zdrowia, biura i magazyn. W latach 1977-1989 odbył się generalny remont pałacu. Obecnie mieści się tu Trzebiatowski Ośrodek Kultury w skład którego wchodzą: Biblioteka Publiczna, Galeria Feiningera oraz Izba Regionalna. W pałacu nad Młynówką organizowane są liczne wystawy, koncerty, festiwale, seminaria naukowe oraz imprezy związane z życiem Trzebiatowa zwanego „miastem czterech kultur”. W okresie wakacyjnym zaprasza do zwiedzania i zapoznania się z wystawami, które przedstawiają historię regionu i aktualne działania kulturalne.
Godziny otwarcia oraz ceny biletów można znaleźć na stronie Trzebiatowskiego Ośrodka Kultury.